داشتم تو سایه ی پیاده رو می رفتم سمت باشگاه.دو تا پسر نوجوون با ظاهر نامرتب از جلو میومدن.یکیشون مستقیم اومد سمتم و من ناخودآگاه راهمو کج کردم...حرف بسیار زشتی بهم زد که سرم از عصبانیت داغ شد.قدمهامو تند کردم مرتب از پشت سرم صدای خنده هاشون میومد.من آدم بی عرضه و چندان ترسوئی نیستم اما گفتم تند راه برم میرن.نرفتن پریدن جلوم و بازم حرف زشت زدن...من چیکار باید می کردم...

چرا باید همچین آدمای بی خاصیتی وقتی مزاحم یه خانوم میشن تو خیابون نتونی از خودت دفاع کنی؟وایسی جواب بدی یا پرخاش کنی،از اونجایی که تو این مملکت کسی که مورد آزار خیابونی قرار می گیره مجرم تلقی میشه!!!!خودت میشی بده و آبروت میره.هضم اون فحشام که شنیدی سخته و طاقت می بره.

من ساده لوح نیستم که توقع داشته باشم کسی تو خیابون مزاحم کسی نشه.اما انتظارم غیر منطقیه که با مظلوم مث مقصر رفتار نشه؟کف خواسته های من اینه که کمی هم امنیت برای خانومها فراهم بشه.امنیتی که در سایه ی نگرش مردسالارانه خیلی کم و شکننده س.نگرشی که میگه تقصیر زنه...زن باید آرایش نکنه و گونی بکشه سرش و بیاد بیرون!!نگرش پلید و ظالمانه ای که به افراد بی نزاکت اجازه میده هر حرکت ناشایستی رو نسبت به خانومها و دخترای این مملکت مثلا اسلامی انجام بدن.

ببخشید من خیلی اعصابم خرابه و هنوز از خشم به خودم می لرزم.امیدوارم با تموم شدن این هشت سال رنج،اونایی که متصدی امور میشن توجه جدی به مقوله امنیت اجتماعی داشته باشن.کمی هم فرهنگ رو ارتقا بدن.همین!